Deze maandag ben ik naar de crematie geweest van de vader van Nienke en Rene Nijmeijer. In de eerste plaats als viend en niet als voorzitter.
Waarom dan toch berichten over dit feit op deze weblog, nou in de eerste plaats omdat ik daar wederom gezien heb hoe goed het mensen doet als je er voor elkaar bent.
Ten tweede omdat het levensmotto van de overledene indruk om mij heeft gemaakt, niet daar ter plekke... toen vond ik het nogal cliche, maar aan het motto "het wordt nooit zo donker of het wordt wel weer licht" moest ik later deze week terug denken.
Met stoppende spelers, zeer negatieve pers en vele onwaarheden is het lastig om de zaken positief te blijven zien... om perspectief te zien. Op die momenten moest ik terug denken aan deze maandag, en hoewel het natuurlijk geen vergelijk is, heeft het me toch gesterkt.
Positief blijven is lastig en een zeer broos proces. Het is aan vele (externe) invloeden onderhevig, en daardoor veranderlijk. Terugdenkend aan die maandag moet ik concluderen dat dat motto helemaal geen cliche is, maar een lastige opgave die zeker in een laatste levensfase heel veel respect verdiend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten